موج سبز یا موج شورش؟
آزدی اندیشه با هرج و مرج نمیشه....موج سبز یا موج شورش؟
آزدی اندیشه با هرج و مرج نمیشه....خواب بودید که می‌گفتند اصل نظام نشانه است؟!
خواب بودید که می‌گفتند اصل نظام نشانه است؟!
جمهوری اسلامی با اقتدار ایستاده و ملت به دشمنان سیلی خواهد زد
جمهوری اسلامی با اقتدار ایستاده و ملت به دشمنان سیلی خواهد زد/ کسانی که آرزوی تغییر جمهوری اسلامی را داشتند این حسرت را به گور بردند/ اگر مدافعان حرم نبودند باید با دشمنان اهل‌بیت در شهرهای ایران می‌جنگیدیم
چه کسانی صدای سیلی را شنیدند
به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران» به نقل از کیهان، شلیک موفق و دقیق موشک‌های میان‌برد- و نه دور برد و... - سپاه به محل استقرار تروریست‌های داعش در دیرالزور سوریه، با فاصله کوتاهی پس از شلیک به «خبر اول دنیا» تبدیل شد، این اقدام مقتدرانه با توجه به فضای حاکم برعرصه سیاسی جهان - که به آن اشاره خواهیم کرد - به اندازه‌ای برای محافل سیاسی و مجامع خبری دنیا، غیرمنتظره و باور نکردنی بود که دقایق اولیه را به کسب اطمینان از وقوع آن اختصاص دادند و پس از آن، سیل پرحجمی از تحلیل‌ها و گزارش‌ها را روی خروجی رسانه‌های خود فرستادند. اهمیت این رخداد و دامنه تاثیر آن را نمی‌توان در محدوده دیرالزور و حتی گستره پرماجرای منطقه غرب آسیا به ارزیابی نشست، چرا که موشک‌های یکشنبه شب سپاه به قلب نامعادلات جهانی شلیک شده و سقف سیاه آن را شکافته بود. داعش در حد و اندازه‌ای نبوده و نیست که هدف شلیک چند فروند موشک سپاه باشد. نه این که شلیک موشک به محل استقرار آنها ضروری نبوده است! بلکه در استفاده از موشک برای سرکوب آنها، ارسال پیام به اهداف مهم‌تری از داعش نیز مورد نظر بوده است. و اگر ارسال این پیام‌ها نبود، شاید نیازی به شلیک موشک هم نبود، مگر رزمندگان و سرداران ما، تروریست‌های تکفیری و مورد حمایت آمریکا و اسرائیل و آل‌سعود را در سوریه و عراق بدون استفاده از موشک قلع و قمع نکرده‌اند؟
اما، استفاده از موشک نه فقط لازم، بلکه فراتر از واجب بود و گزارش‌های رسیده و شواهد مستند موجود حکایت از آن دارند که موشک‌های یکشنبه شب سپاه، توانسته‌اند پیام ایران اسلامی را بدون کمترین خدشه و ابهام به مخاطبان مورد نظر برسانند. پیامی که ارسال آن بدون موشک امکانپذیر نبود. خبرگزاری «اسپوتنیک» درست فهمیده بود که در اولین گزارش خود آورده بود؛ «سیلی را داعش خورد تا صدایش را دیگران بشنوند. ایران با این اقدام خود خواسته است این پیام را بدهد، کشوری نیست که با تهدید عقب‌نشینی کند و از این پس تهدید را با تهدید پاسخ خواهد داد».
و اما، درباره مخاطبان پیام جمهوری اسلامی ایران می‌توان از موارد زیر با قاطعیت و اطمینان بیشتری یاد کرد.
1- آمریکا بی‌تردید اصلی‌ترین مخاطب حملات موشکی یکشنبه شب سپاه بوده است، این پیام نه فقط از آن جهت که آمریکا از حامیان شناخته شده داعش است، بلکه از آن روی که طی چند سال اخیر و مخصوصا در دوران دولت یازدهم، ضمن رجزخوانی‌های پی در پی علیه کشورمان، دست به توطئه‌های بسیاری نیز زده است که کلاه گشاد برجام و فاجعه‌ای که به دنبال داشت فقط یکی از آن بسیارهاست.
آمریکا، شاید به این توهم افتاده بود که در ایران اسلامی با برخی
از جریانات واداده که تعدادی از مسئولیت‌ها را نیز برعهده دارند، طرف است و
از این روی با تهدید میتواند امتیاز بگیرد.
حرکت قدرتمندانه سپاه به آمریکا فهماند که در ایران با جماعتی طرف نیست که
به قول «رکس تیلرسون» وزیرخارجه ترامپ؛ «آماده همکاری با آمریکا برای
تغییر نظام اسلامی هستند»!
آمریکا و متحدانش به این واقعیت نیز پی بردند که جمهوری اسلامی برای
تهدیدات هر از چندگاه آنها درباره روی میز بودن گزینه نظامی علیه ایران،
پشیزی ارزش قائل نیست و اگر غیر از این بود نباید از درون خاک خود با شلیک
چند موشک به محل استقرار تروریست‌های تحت حمایت آمریکا در دیرالزور حمله
کند.
2- تحریمهای بی‌سابقه آمریکا علیه ایران اسلامی که با 98 رأی موافق از رأی 100 سناتور عضو سنا به تصویب رسیده و در انتظار تصویب مجلس نمایندگان و سپس امضای نهایی دونالد ترامپ است، از یکسو نه فقط نقض برجام بلکه به مثابه پاره کردن آن است و از سوی دیگر در صورت عملیاتی شدن میتواند عرصه اقتصادی کشورمان را با برخی از دشواری‌های جدی روبرو کند. این مصوبه علاوه بر آن که با برجام و قطعنامه پشتیبان آن - 2231 - در تضاد است و از این جهت، مغایر قوانین شناخته شده بین‌المللی است، به گونه‌ای آشکار در تقابل با جبهه گسترده مقاومت در منطقه نیز هست. حمله موشکی سپاه برای آمریکا و متحدان اروپایی و منطقه‌ای آن به وضوح حاوی این پیام است که اگر منطقه برای فعالیت اقتصادی و تجاری ایران ناامن شود، هیچ دلیل و توجیه منطقی و عقلایی وجود ندارد که برای دشمنان تابلودار غربی و عربی و عبری ایران اسلامی، امن باشد و بدیهی است که هزینه این ناامنی باید به دشمنان جمهوری اسلامی ایران نیز تحمیل شود. این نکته‌ای است که شبکه تلویزیونی الجزیره و روزنامه آمریکایی واشنگتن پست - نزدیک به پنتاگون- به درستی آن را درک کرده و خبر داده بودند که؛ «اقدام ایران در شلیک موشک به محل تجمع داعش در شرق سوریه حاوی این پیام است که ایران آماده است در صورت لزوم از تمامی خطوط قرمز عبور کند». همین جا، اشاره به پیش‌بینی حضرت امام رضوان‌الله تعالی علیه ضروری است که در اوج مظلومیت نظام اسلامی و دست‌های تقریبا خالی رزمندگان اسلام از سلاح‌های پیشرفته، خطاب به آمریکا و اروپا فرمودند؛
«همیشه اینگونه نیست که هواپیماهای مسافربری ما توسط ناوهای جنگی شما سرنگون شود که ممکن است فرزندان انقلاب، ناوهای جنگی شما را به قعر آب‌های خلیج‌فارس بفرستند»... و امروز با توجه به اقتدار مثال‌زدنی جمهوری اسلامی ایران و تسلیحات مدرن و پیشرفته‌ای که به همت فرزندان انقلابی خود- از جمله شهید بزرگوار سردار حسن طهرانی‌مقدم پدر موشکی ایران- در اختیار دارد، همان روزهاست که امام راحل ما خبرش را داده بود و خلف حاضر او با تأکید بر سیلی به آمریکا از آن یاد میکنند.
3- رژیم اشغالگر قدس یکی دیگر از اصلی‌ترین مخاطبان پیام حمله
موشکی یکشنبه شب سپاه است. در این‌باره گفتنی است که متاسفانه برخی از
پیام‌های ضعفی که دولت یازدهم با مواضع و عملکرد خود به بیرون ارسال کرده
بود، رژیم اشغالگر قدس را به توهم انداخته بود که ایران اسلامی در مقابل
تجاوزگری‌ها و توطئه‌های پی در پی این رژیم جعلی راه مماشات درپیش گرفته
است و زمان را برای دست زدن به اقدامات خصمانه آشکار علیه کشورمان، مناسب و
دلخواه تلقی می‌کرد. تا آنجا که از حمایت آشکار تروریست‌های داعش با
انگیزه اعلام شده تقابل با جمهوری اسلامی ایران، ابا و امتناعی نداشت.
اسرائیل ضمن حمایت تدارکاتی از تروریست‌های تکفیری و آموزش نظامی آنها،
بی‌آن که مانند گذشته وحشتی از ایران اسلامی به خود راه بدهد، تروریست‌های
مجروح را در بیمارستان‌های تل‌آویو و حیفا بستری و مداوا کرده و نتانیاهو
در کنار آنها عکس یادگاری و تبلیغاتی گرفته و در رسانه‌ها منتشر می‌کرد
و...
پیش از این رهبرمعظم انقلاب به صراحت اعلام کرده بودند که اگر اسرائیل
علیه جمهوری اسلامی ایران دست به حماقت بزند، تل‌آویو و حیفا را با خاک
یکسان خواهیم کرد.
حمله موشکی دقیق و مقتدرانه سپاه به محل استقرار داعش در دیرالزور برای
صهیونیست‌های کودک‌کش این پیام آشکار را داشت که تهدید رهبرمعظم انقلاب جدی
است و ایران اسلامی به همان آسانی که تروریست‌های داعش را موشک‌باران کرد،
میتواند و آماده است تل‌آویو و حیفا را با خاک یکسان کند و دلیلی هم
ندارد که نکند.
روزنامه صهیونیستی «یدیعوت آحارونوت» به روشنی این پیام را دریافت کرده
بود که نوشت «ایران با حمله موشکی به داعش خود را به عنوان قدرت جهانی مطرح
کرد» و هاآرتص نوشت: «انتقام موشکی ایران، قدرت‌نمایی و پیامی به آمریکا و
اسرائیل است و نشان میدهد ایران اهل کوتاه آمدن نیست».
گفتنی است فاصله ایران با مرزهای رژیم اشغالگر در خط مستقیم نزدیک به 940
کیلومتر است که به آسانی در تیررس موشک‌های میان‌برد و دوربرد ما قرار
دارد، ضمن آن که این فاصله از برخی نقاط دیگر به مراتب کوتاهتر نیز هست که
بماند!
روزنامه آمریکایی نیویورک‌تایمز از جمله رسانه‌هایی بود که این پیام را به روشنی دریافت کرده و انعکاس داده بود. نیویورک‌تایمز می‌نویسد؛ «حملات موشکی ایران که از فاصله قابل توجهی صورت گرفته، ممکن است به منظور ارسال این پیام برای دشمنان ایران در منطقه از جمله اسرائیل و عربستان سعودی و همچنین ایالات متحده باشد، کشوری که دارای پایگاه‌های نظامی در خاورمیانه است».
4- آل‌سعود و کشور فکسنی عربستان بدون تردید یکی از گیرندگان پیام موشک‌های یکشنبه شب سپاه پاسداران انقلاب اسلامی است. ماه گذشته دونالد ترامپ در سفر به ریاض و فراخوان کشورهای عربی و سرکیسه کردن 500 میلیارد دلاری آل‌سعود، اقدام به تأسیس تشکل به اصطلاح «ناتوی عربی» کرد و رسما اعلام شد که این تشکل برای مقابله با جمهوری اسلامی ایران است! این تشکل اگرچه بلافاصله با خروج قطر و پاکستان و بی‌رغبتی چند کشور اسلامی دیگر، قبل از شکل‌گیری فرو پاشید ولی اقدام یاد شده یکی از بزرگترین اشتباهات آل‌سعود بود و اکنون حکام آل‌سعود به یقین از حمله موشکی سپاه این پیام روشن را دریافت کرده‌اند که اگر دست از پا خطا کنند، خیلی زودتر از موعد مقرر به جهنم خواهند رفت. بدیهی است که تسلیحات 110 میلیارد دلاری که از آمریکا خریداری کرده‌اند هرگز به کارشان نخواهد آمد. چرا که حتی درگیری نظامی آل‌سعود با یمن مظلوم و بی‌پناه نیز نشان داده است که نظامیان آل‌سعود در آوردگاه‌های نظامی فقط 3 گزینه پیش روی دارند؛ هلاکت، فرار یا اسارت.
خدا بر درجات امام راحل ما بیفزاید که وقتی در گرماگرم جنگ تحمیلی خبر دستیابی صدام به سلاح‌های جدید منتشر شد، فرمودند از این مسئله خوشحال هستیم چون این سلاح‌ها نهایتا به دست رزمندگان ما و مردم مظلوم عراق خواهد افتاد و دیدیم که افتاد.
5- و بالاخره یکی دیگر از مخاطبان اصلی پیام موشکی یکشنبه شب سپاه،
برخی از جریانات واداده داخلی هستند که «وحشت از آمریکا» ترجیع‌بند مواضع و
اظهاراتشان بود، تا آنجا که با ترساندن مردم از سایه جنگ در پی جمع‌آوری
آراء آنان بودند. این جریان، حتی نمایش کریدور موشکی زیرزمینی سپاه را نیز
که نشانه اقتدار ملی بود، برنمی‌تافت و آن را باعث حساسیت دشمن - آنهم
دشمنی که از هیچ اقدام خصمانه علیه کشورمان کوتاهی نکرده بود - می‌دانست
و...
این جریان که رکس تیلرسون با صراحت به همراهی برخی از آنان با آمریکا برای
فروپاشی نظام یاد کرده بود باید این پیام روشن را دریافت کرده باشد که
دیپلماسی التماسی، فقط باعث جری‌تر شدن دشمن میشود و برخلاف نظر آنان، نه
فقط سایه جنگ را از سر ملت دور نمیکند، بلکه برای نظامیان دشمن فرش قرمز
هم پهن میکند!... و این قصه سر دراز دارد که باز هم به آن خواهیم پرداخت.
یادتان رفت که گفته بودید تحریمهای غیر هسته‌ای هیچ تأثیر قابل توجهی هم ندارند؟!
ظاهراً مستند صد دقیقه‌ای را ندید‌ه‌اید/ یادتان رفت که گفته بودید تحریمهای غیر هسته‌ای هیچ تأثیر قابل توجهی هم ندارند؟!
6-1.mp4 | دانلود فیلم
w.s.mp4 | دانلود فیلم
تحلیلِ انتخاباتِ نودوشش از چشم‌اندازی بدیع:
«توطئه زبانی» به جای «اقدام و عمل» عامل غلبه نسبی اعتدال گرایان بر نیروهای انقلابی/ تقدیرِ جهانِ انسانی، در اختیارِ «زبان» است/ «حقیقت» و «اخلاق»، قربانیِ توطئۀ زبانیِ نیروهای اعتدال‌گرا
گروه سیاسی رجانیوز - مهدی جمشیدی*: در این مقاله، دوازدهمینِ انتخاباتِ ریاست جمهوری که در سالِ نودوشش برگزار گردید، «تبیین» شده است. به بیان دیگر، پرسش این است که چرا در این انتخابات، نیروهای اعتدال‌گرا توانستند بیشتر از نیروهای انقلابی، توجه و اعتنای افکارِ عمومی را به سوی خود جذب کرده و اکثریتِ آراء را به دست آورند؟ از آنجا که در این انتخابات، «زبان» و «گفتار» از جایگاه و نقشِ متمایز و بسیار برجسته‌ای برخوردار بود، کامیابی نیروهای اعتدال‌گرا به عنصرِ زبان و گفتار ارجاع داده شد. نیروهای اعتدال‌گرا به دلیل این که کارنامه‌اشان در مدّتِ چهار سالی که دولت را در اختیار داشتند، از «عمل» و «اقدام» و «کار» تهی بود، «توطئۀ زبانی» را جایگزینِ «نقدِ عمل» کردند و به این واسطه، بر نیروهای انقلابی، غلبة نسبی یافتند. در این نوشته، بازی زبانی و گفتاریِ نیروهای اعتدال‌گرا، از این جهت «توطئه» خوانده شده که آنها در این بازی، «حقیقت» و «اخلاق» را نادیده گرفتند و به انجامِ عملیّاتِ روانی رو آوردند تا بتوانند نیروهای انقلابی را به حاشیه کشانده و به هر وسیله‌ای، حضورِ خود را در قدرت، تداوم بخشند. در این مقاله، فروعِ «تدافعی» و «تهاجمیِ» توطئۀ زبانیِ نیروهای اعتدال‌گرا، برشمرده شده و مشخص گردیده که آنها بر اساسِ کدام «دوگانه‌سازی‌های غیرواقعی و جعلی»، خود را از لبة پرتگاه رهانده و دولتِ بعدی را نیز از آنِ خود کردند. در حالی که نیروهای انقلابی از اهمیت و قدرتِ زبان و گفتار در جهانِ اجتماعی و میدانِ رقابت‌ها و کشمکش‌های سیاسی، غافل هستند، نتیجه‌ای که از این مطالعه حاصل شد، سلسله قواعد و مقولاتِ زبان‌شناختی و گفتاری است که به آنها پیشنهاد شده است تا نقص‌ها و خلاء‌های زبان و ادبیات خود را برطرف سازند.
عالَمی را یک سخن، ویران کند
روبَهانِ مُرده را شیران کند[1]
مقدّمه:
انتخاباتِ ریاست جمهوری سالِ نودوشش، یک «واقعیّتِ اجتماعی» به شمار می‌آید؛ چراکه از متنِ «جهانِ اجتماعی» برخاسته و حاصلِ کنشِ جمعی در پهنه‌ای گسترده است که وضعِ سیاسی را مشخص کرده است. نتیجۀ این واقعیّتِ اجتماعی، احوال و اوضاعِ «فکری» و «بینشیِ» جهانِ اجتماعی را آشکار کرد و نشان داد که در زیرِ پوستِ جامعه، چه می‌گذارد و برآیندِ جهت‌گیری‌های آن چگونه است. به این سبب، انتخابات از این منظر که به شناختِ دقیق و معتبرِ جهانِ اجتماعی کمک میکند، اهمیت فراوان دارد.
«تبیینِ» واقعیّتِ اجتماعی، به معنی «تعلیل» آن است؛ و تعلیل یعنی محققِ اجتماعی باید مطالعه کند که واقعیّتِ اجتماعی، چرا شکل گرفته است. پس تبیین، ناظر به «چرایی» است و از عواملِ مؤثر بر پدید آمدنِ واقعیّتِ اجتماعی سخن می‌گوید. از آنجا که تبیینِ هر واقعیّتِ اجتماعی، «ریشه‌ها» و «خاستگاه‌ها»ی آن را مشخص میکند، خواهناخواه، به روشن شدنِ «ماهیّتِ» آن نیز می‌انجامد. دربارۀ انتخاباتِ ریاست جمهوری سالِ نودوشش نیز، نخستین و عمده‌ترین پرسشی که باید به آن پرداخت، پرسش از چراییِ نتیجه‌ای است که در اثرِ آن به دست آمد.
در مقالۀ پیش رو، نگارنده کوشیده است از زاویۀ گفتار و زبان، به انتخابات سال نودوشش بنگرد و آن را تحلیل کند؛ زاویه‌ای که تا حدّ زیادی، مغفول واقع شده و کمتر محققی به آن توجه کرده است، حال آن که به طورِ کلّی، اهمیت و منزلتِ گفتار و زبان در جهانِ اجتماعی، فراتر از توصیف است و به طورِ خاص، آنجا که مباحثات و مجادلات به عرصۀ عمومی کشیده میشود و نخبگان باید با توده‌های مردم سخن بگویند تا آنها را به خود جذب کنند، مسأله بسیار حساس‌تر و پیچیده‌تر میشود و چه بسا تمامِ تقابل‌ها و کشمکش‌ها، به ساحتِ گفتار و زبان منحصر گردد و این ساحت، سرنوشتِ شخصیت‌ها و جریان‌ها را تعیین کند.
در انتخاباتِ ریاست جمهوری سالِ نودوشش، نه پیروزیِ نیروهای اعتدال‌گرا، قطعی بود و نه پیروزیِ نیروهای انقلابی. از یک سو، نیروهای انقلابی در شرایطی قرار داشتند که همراه کردنِ اکثریّتِ مردم با خود، کاری نبود که برای آنها ساده باشد؛ و از سوی دیگر، نیروهای اعتدال‌گرا نیز دچارِ این ضعف و محدودیّت بودند که در عمل، نتوانسته بودند تغییری ایجاد کنند و واقعیت‌های جاری، با وعده‌های آنها فاصلۀ بسیار زیادی داشت. بر این اساس، نیروهای اعتدال‌گرا برای این که نتیجۀ انتخابات را از آنِ خود کنند، «روش‌ها»ی خاص و متفاوتی را در پیش گرفتند که پیروزیِ «غیرطبیعی» و «نابهنجار» آنها را به دنبال داشت. به عبارتِ دیگر، آنچه که بیش از پیروزیِ دوبارۀ نیروهای اعتدال‌گرا اهمیت دارد، «روش‌ها»ی بی‌سابقه یا کم‌سابقه‌ای بود که آنها در تبلیغاتِ انتخاباتیِ خود به کار گرفتند. در حالی که نیروهای انقلابی، بر حوزۀ اقتصاد تمرکز کرده بودند و به درستی، این نقطه را پاشنۀ آشیلِ نیروهای اعتدال‌گرا می‌دانستند، نیروهای اعتدال‌گرا نیز جهت‌گیریِ متقابلِ تهاجمی را برگزیدند، اما با این تفاوت که بی‌پروا و گستاخانه، به برخی از «خطوطِ قرمز» و «بیّنات» و «محکماتِ» انقلاب حمله کردند. حسن روحانی به خوبی می‌دانست که برجام، از آنچنان قدرتی برخوردار نیست که بتواند دوباره او را بر کرسیِ ریاست جمهوری بنشاند و همین واقعیت، به طورِ واضح، او را «نگران» و «آشفته» و «عصبی» کرده بود. منطقِ عمل‌گرایانۀ او اقتضاء می‌کرد که با وجودِ این نقص و ضعفِ بزرگ، چاره‌ای بیندیشید و به هر روشی روآورد تا به رئیس جمهورِ تک‌دوره‌ای تبدیل نشود. او که «قشرِ متجدِّد» و «قشرِ خاکستری» را به عنوانِ مخاطبانش انتخاب کرده بود، خود را ناگزیر دید که به واسطۀ «ساختارشکنیِ زبانی» و «عبورِ گفتاری از خطوطِ قرمز»، مقبولیّتِ اجتماعی خود را در میانِ این دو قشر، بازتولید و احیاء کند. کار حسن روحانی در جنبۀ ایجابی نیز، ماهیّتِ غیرزبانی نداشت؛ او در اینجا نیز به زبان روآورد و به واسطۀ «اقتدار و غلبۀ زبانی»- و نه غلبۀ «عملکردی» یا «برنامه‌ای» یا «شخصی»- دوباره به قدرت دست یافت. بر این اساس، او بر «زبان» تمرکز کرد و از آن، بهره‌های فراوان برد.
[یکم]. کارنامۀ نیروهای اعتدال‌گرا، از «عمل» تهی بود
در طولِ چهار سال که نیروهای اعتدال‌گرا، در دولت مستقر بودند و قدرتِ اجرایی را در اختیار داشتند، «فرضیه‌ها»ی خود را آزمودند، اما تمامِ فرضیه‌های‌شان دربارۀ چگونگیِ مدیریتِ انقلاب، ابطال گردید. نیروهای اعتدال‌گرا معتقد بودند که بازسازیِ رابطه با دولت‌های غربی، به خصوص ایالات متحدۀ امریکا، کلیدِ گشایشِ اقتصادی است و باید بی‌درنگ، در مسیرِ مذاکرۀ مستقیم و مستقل با امریکا حرکت کرد تا هر چه زودتر، توافق حاصل شود و رونق و شکوفاییِ اقتصادی پدید آید. کوشش‌های نیروهای اعتدال‌گرا در این باره، به شکل‌گیریِ توافق‌نامۀ «برجام» انجامید، اما گذشته از این که محتوای برجام، دلالت بر عقب‌نشینی‌های گستردۀ مذاکره‌کنندگان ایرانی از منافعِ هسته‌ای داشت، امریکا در عمل حتی به همین توافق‌نامه هم پایبند نبود و برخلافِ وعدۀ نیروهای اعتدال‌گرا، نه تنها در روزِ اجرای برجام، همۀ تحریمها لغو نشدند و این روند تاکنون نیز ادامه یافته است، بلکه گفته شد مقصود از لغو تحریمها، لغو تحریم‌هایی بوده که در برابرِ فعالیت‌های هسته‌ای ایران برقرار گردیده است، و نه تحریمهای دیگر. بنابراین، برجام به عنوانِ بزرگترین پیروزیِ موردِ ادعای نیروهای اعتدال‌گرا، تأثیری بر «معیشتِ مردم» ننهاد و با این که «چرخِ سانتریفیوژها» از کار افتاد، اما «چرخِ اقتصاد» به حرکت درنیامد. علاوه بر این، چون در طولِ این مذاکراتِ چهار ساله، دولت از «ظرفیت‌ها و استعدادهای درونی» غفلت کرد و تمامِ همّت و توان خود را صَرفِ به نتیجه رسیدنِ مذاکرات نمود، خود نیز نتوانست گِرهی از مشکلاتِ معیشتیِ مردم بگشاید و طبقاتِ محروم و فقیر را از چنگالِ دشواری‌‌ها و تنگناهای غیرقابلِ تحمل برهاند.
به این ترتیب، نیروهای اعتدال‌گرا در ماه‌های پایانیِ دولتِ خویش، و پس از یک فرصتِ چهار ساله، کارنامۀ درخور و درخشانی نداشت که رضایت و خشنودیِ مردم را به دست آورد. دستِ نیروهای اعتدال‌گرا، خالی از «عمل» و «اقدام» بود؛ انبوهِ «وعده‌های بر زمین مانده»، آنها را به هراس افکنده بود؛ کلیدِ آنها، هیچ قفلی را نگشوده بود؛ فاصلۀ میانِ «ادعا» و «عمل»، بسیار بود؛ آنها سخت از مناظره می‌هراسیدند، چون می‌دانستند در «لبۀ پرتگاه» قرار دارند و با تلنگری، به عمقِ درّه فرومی‌افتند. از این رو، احتمالِ «تک‌دوره‌ای شدنِ» دولتِ نیروهای اعتدال‌گرا، بلوفِ سیاسی نبود، بلکه یک امکانِ واقعی و برخاسته از شواهد و قراینِ عینی بود. این «بن‌بستِ هولناک»، آنها را وادشت تا چاره‌ای بجویند.
[دوم]. نیروهای اعتدال‌گرا، «توطئۀ زبانی» را جایگزینِ «نقدِ عمل» کردند
در این میان، ناگهان نیروهای اعتدال‌گرا، جنگِ روانیِ عجیب و غریبی به راه انداختند که متکی بر «گفتار» و «زبان» بود. نیروهای اعتدال‌گرا که در قلمرو «عمل» و «اقدام»، برگِ برنده‌ای در اختیار نداشتند، به گفتار و زبان پناه بردند تا شاید از مهلکه‌ای که در آن گرفتار شده بودند، رهایی یابند. حسن روحانی، چه در سخنرانی‌های انتخاباتی و چه در مناظره‌های انتخاباتی خویش، شروع به «لفّاظی» و «مغالطه» کرد و کوشید با «فرار به جلو»، سایۀ نقد را از سرِ خود بردارد و رقیبان را منفعل گرداند. او در تجربۀ انتخاباتِ سالِ نودودو، به خوبی دریافته بود که در فعالیّت‌های انتخاباتی، «حرف» و «سخن» و «کلامِ» کوتاه و مجمل و ساده، اما جذاب و گیرا و ابتکاری، بیش از هر سلاحی، بُرنده است و او باید تلاش کند از طریقِ «زبان»، همه را کنار زده و دوباره قدرت را در دست گیرد. حسن روحانی که هم بیش از هر چیز، به کارهای امنیتی پرداخته بود و هم به دلیل برخورداری از روحیۀ عمل‌گرایی، معیارهای اخلاقی در نظرش اهمیتی نداشت، بازی باخته را تنها بر اساسِ به کار گرفتنِ «شگردها و حیله‌های زبانی»، بُرد: او میانِ «مردم» و «واقعیت»، دیوار کشید تا واقعیت، از جامعه پنهان بماند؛ او برای خودش، از «هیچ»، «همه‌چیز» ساخت؛ «کذب» را به جای «حقیقت» نشاند؛ «جوفروشی» و «گندم‌نمایی» کرد؛ «تزویر» و «نفاق» و «دوگانگی» را به اوج رساند؛ از «خدعه» و «نیرنگ» و «فریب‌کاری» نهراسید؛ و ... . نیروهای اعتدال‌گرا، دست‌شان از «عمل» تهی بود، ولی دهان‌شان پُر از «حرف» بود؛ آنها با «دستِ خالی» و «دهانِ پُر»، بر نیروهای انقلابی غلبه یافتند. آنها نتوانستند در طول چهار سال، واقعیّت‌ها را متناسب با وعده‌هایی که به مردم داده بودند، دگرگون سازند، اما توانستند در طول چند هفته، «حقیقت» را از دسترسِ ذهنِ مردم خارج سازند. آنها از طریقِ «تهاجمِ زبانی»، واقعیت‌ها را وارونه تصویر کردند، و از این جمله باید به «تصویرسازیِ بسیار منفی از رقیب» یا «رقیب‌هراسی» اشاره نمودکه بخش‌هایی از مردم را از نیروهای انقلابی، گریزان کرد.
[سوم]. تقدیرِ جهانِ انسانی، در اختیارِ زبان است
تأکید و حساسیّتِ نگارنده بر گفتار و زبان، برخاسته از علومِ انسانیِ غربی نیست، بلکه قرن‌ها پیش از این، میراثِ معرفتیِ ما بر اهمیتِ خاصِ زبان در جهانِ اجتماعی، اصرارِ فراوان ورزیده و نقش و منزلتِ زبان را به شکل‌های گوناگون، بازگو کرده است. از جمله در قرآن کریم می‌خوانیم:
وَ کَذلِکَ جَعَلْنا لِکُلِّ نَبِیٍّ عَدُوًّا شَیاطینَ الْإِنْسِ وَ الْجِنِّ یُوحی بَعْضُهُمْ إِلی بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُوراً[2]
و این گونه است که در برابرِ هر پیامبری، دشمنانی از شیاطینِ انس و جنّ قرار دادیم؛ آنها به طورِ پنهانی و برای فریفتنِ مردم، سخنانِ آراسته اما باطل، به یکدیگر می‌گفتند.
شیطان در لغت به معناى شریر است و در اثرِ غلبۀ استعمال، بیشتر به ابلیس اطلاق مى‌شود. کلمۀ جِنّ از مادۀ جَنّ و در لغت به معناى استتار و نهان شدن است و در عرفِ قرآن به معناى طائفه‌اى از موجوداتِ غیرملائکه هستند که شعور و اراده دارند و از حواسِ ما پنهانند، و خداوند، ابلیس را از سنخِ جنّ معرفى کرده است. کلمۀ وحى به معناى گفتارِ درِ گوشى و پنهانى و محرمانه است. و زُخْرُف، آن آرایشی را گویند که آدمى را به اشتباه بیندازد، پس زُخْرُفَ الْقَوْل، آن گفتارى است که امر را بر انسان مُشتبه سازد. بنابراین، معناى آیه چنین مى‌شود: ای پیامبر! همان طور که براى تو، دشمنانى از شیطان‌هاى اِنسى و جنّى قرار داده‌ایم که «پنهانى» و «با اشاره»، بر ضدّ تو نقشه می‌ریزند و با «سخنانِ آراسته»، مردم را «اغفال» و دچارِ «خطا» و «اشتباه» میکنند، براى تمامىِ انبیاى گذشته نیز، چنین دشمنانى قرار دادیم. از طرفِ دیگر، گویا مُراد آیه این باشد که شیطان‌هاى جنّى به وسیلۀ وسوسه، مطالبی را به شیطان‌هاى اِنسى منتقل و القاء مى‌کنند و شیطان‌هاى اِنسى هم، آن مطالب را به طور مَکر و تسویلِ[3] پنهانى و براى این که مردم را فریب دهند - یا براى این که خودشان فریب آن را خورده‌اند - به همدیگر مى‌رسانند.[4]پس در اینجا، حکمتِ آهسته سخن گفتنِ شیاطین با یکدیگر این است که کسی از آن مطلع نگردد تا نقشه‌های‌شان، به سرانجام برسد. و نکتۀ دیگر این که شیاطین، راه‌های اغفالِ مردم را به یکدیگر می‌آموزند و در واقع، تجربه‌های خود را بازگو میکنند تا بر قدرتِ شیاطینِ دیگر نیز در گمراه کردنِ انسان‌ها، افزوده شود. آنچه در این آیه، ارتباطی تنگاتنگ با مسألۀ این نوشته دارد، «زُخْرُفَ الْقَوْل» که همچون ابزار و وسیله‌ای برای پیشبردِ هدفهای خبیث و شیطانی، به کار گرفته میشود. «زُخْرُفَ الْقَوْل»، در درجۀ اول، «قَوْل» است؛ یعنی «سخن» و «بیان» و «گفتار» است، و نه بیشتر، اما سخن و بیان و گفتاری که «زُخْرُف» است؛ به این معنی که «زیبا» و «آراسته» است، دلنشین و جذاب به نظر میرسد، در حالی که زیبایی و آراسته‌گی، فقط خصوصیتِ «ظاهر» و «پوستۀ» آن است، اما «باطن» و «مغزش»، باطل و تباه است. اصلِ مسأله نیز همین «زیبایی» و «آراسته‌گی» است؛ چه این که اگر گفته‌های شیاطین، «زُخْرُف» نباشد، شاید کمتر کسی به دامِ شیاطین گرفتار شود و از گفته‌های‌شان تبعیّت کند. از این رو، می‌توان گفت اقوالِ شیاطین نه به سببِ باطل بودن‌شان، که به سببِ تزیین و زیباییِ ظاهری، انسان را به سوی خود جذب میکنند.
به طورِ کلّی گفته میشود که چون «اکثریّتِ افردِ جامعه» از کسانی هستند که سخنانِ باطل و انحرافی در آنها اثر می‌گذارد و در دیانت‌شان، خلل ایجاد میکند، مقتضای «مصلحتِ جامعه» این است سخنانی که تودۀ مردم را دچار انحراف و گمراهی میکند، در عرصۀ عمومی مطرح نشود، به خصوص از این جهت که برخی اشکالات و شبهات را می‌توان به صورتی بیان کرد که هم مستحکم و معقول به نظر آیند، و هم با به‌کارگیری چاشنی‌های ادبی از قبیلِ شعر و داستان، جذاب و اثرگذار و گیرا شوند؛ چنان که قرآن کریم در آیۀ دوازدهم از سورۀ انعام تصریح میکند که «شیاطینِ إنس»، به وسیلۀ سخنانِ زیبا و شیرین (زُخْرُفَ الْقَوْل)، دیگران را مى‌فریبند.[5]
در نهج‌البلاغه نیز، روایتِ پُرمغز و عمیقی از رسول اکرم - صل الله علیه و آله و سلم - دربارۀ زبانِ منافق نقل شده است:
وَ لَقَدْ قَالَ لِی رَسُولُ اللَّهِ (صلى الله علیه وآله) إِنِّی لَا أَخَافُ عَلَى أُمَّتِی مُؤْمِناً وَ لَا مُشْرِکاً أَمَّا الْمُؤْمِنُ فَیَمْنَعُهُ اللَّهُ بِإِیمَانِهِ وَ أَمَّا الْمُشْرِکُ فَیَقْمَعُهُ اللَّهُ بِشِرْکِهِ وَ لَکِنِّی أَخَافُ عَلَیْکُمْ کُلَّ مُنَافِقِ الْجَنَانِ عَالِمِ اللِّسَانِ یَقُولُ مَا تَعْرِفُونَ وَ یَفْعَلُ مَا تُنْکِرُونَ [6]
رسول خدا - صلی الله علیه و آله – می‌فرمود: من بر امّتم نه از مؤمن هراسانم و نه از مشرک ترسان، چه مردِ با ایمان را، خدا به خاطرِ ایمان وى باز مى‌دارد، و مشرک را به خاطرِ شرکِ او، از پاى در مى آرد. لیکن من بر شما از مردِ دورویى مى‌ترسم که - به حُکمِ شرع - داناست. او چیزى را مى گوید که آن را نیکو مى‌شمارید و کارى مى‌کند که آن را ناپسند مى‌دارید.
در این روایتِ شریف، دوگانۀ «جَنَان/ لِّسَان»، متناسب با دوگانۀ «مُنَافِق/ عَالِم» بیان شده است، به طوری که «نِفَاق» به «جَنَان» نسبت داده شده است، و «علم» به «لِّسَان».«جَنَان» مفهومی است ناظر به «قلب/ دل/ درون/ باطن» که امری «پنهان» و «ناپیدا»ست، و «لِّسَان» مفهومی ناظر به «زبان/ گفتار/ حرف/ سخن» که امری «آشکار» و «پیدا»ست. بنابراین، انسانِ منافق کسی است که از لحاظِ «باطن»، «منافق» است، نه «مؤمن»، یعنی ایمان/ اعتقاد/ باورِ قلبی به دین ندارد و مسلمان نیست؛ و از لحاظِ «زبان»، «عالم» است نه «جاهل»، یعنی هر چند «دین‌دار» و «متدیّن» نیست، ولی در مقامِ زبان/ گفتار/ سخن، «دین‌شناس» و «دین‌دان» است. آنچه که باعث میشود کارِ شناخت منافق بر مردم دشوار شود، یکی پنهان بودنِ نفاق در دلِ اوست (مُنَافِقِ الْجَنَان)، و دیگری تظاهرِ او از طریقِ سخن‌دانی و سخنوری‌اش (عَالِمِ اللِّسَان) که امر را بر مردم، مُشتَبه می‌سازد. منافق در مقامِ «قَول» و «لِّسان»، عالِم و اهلِ مَعروف است و در قلمرو «دل» و «قلب»، منافق، و در «عمل» و «رفتار»، اهلِ مُنکَر.
جلال‌الدین محمد بلخی، شاعرِ حکیمِ مسلمان، همین مضمون را به صورتی دیگر بیان کرده است:
راه هموار است، زیرش دام‌ها
قحطِ معنی در میانِ نام‌ها
لفظ‌ها و نام‌ها چون دام‌ها‌ست
لفظِ شیرین، ریگِ آبِ عمرِ ماست[7]
مقصود این است که اگر چه راهی که انسان پیش رو دارد، «هموار» است و انسان تصوّر میکند به آسانی میتواند آن را بپیماید، اما در زیرِ این راهِ هموار، «دام‌ها»ی فراوانی نهفته است که ممکن است انسان را گرفتار خود کند. و از جمله این دام‌ها، «الفاظ» و «اصطلاحات» هستند. پاره‌ای از الفاظ و اصطلاحات و گفتارها، از این جهت «معنا» ندارند و «دام» هستند که از هیچ حقیقتی حکایت نمیکنند و دروغین و ساختۀ توهم و نفسانیّتِ انسان هستند. ریگ عبات است از شن و رمل و سنگ‌ریزه، که خصوصیت آن این است که آب را در خود فرو می‌بَرد، و الفاظِ به ظاهر شیرین و در باطن «تهی» و «بیگانه با حقیقت»، از این لحاظ به ریگ تشبیه شده‌اند، که عمر و زندگیِ انسان را هدر می‌دهند و نابود میکنند. به بیانِ دیگر، اگر انسان فرصت‌های خود را صَرفِ سرگرم شدن با «الفاظِ بی‌محتوا» و «اصطلاحاتِ باطل» کند، در واقع، نه تنها حاصلی به دست نیاورده، بلکه سرمایۀ بی‌بدیل و گرانسنگِ عمرِ خود را به باد داده است. چه فرصت‌های بزرگی که به سببِ پرداختن به الفاظِ پُر طُمْطُراق و پُر هیاهو و صاحبِ شوکت و شکوه، از دست رفته‌اند، و چه انسان‌هایی که به واسطۀ بازی با الفاظ، انسان‌های دیگر را فریفته و جامعۀ انسانی را به انحطاط و سقوط کشاندند.
ما در انتخاباتِ سالِ نودوشش، به روشنی مشاهده کردیم که «بازی با الفاظ» و «بازی‌گریِ زبانی» و «حرف‌های عامه‌پسند اما غلط و دورغین»، چگونه موجب گردید نتیجۀ انتخابات، تغییر یابد و نیروهای اعتدال‌گرا از موقعیتِ لرزانی که در آن قرار داشتند، عبور کنند، در حالی که شاید در نگاه ابتدایی و خام، نتوان شأن و نقشِ چندانی برای گفتار و زبان در نظر گرفت.
و به راستی، زبان مقوله‌ای بس پیچیده و حیرت‌زاست:
ای زبان! هم گنجِ بی‌‌پایان تویی
ای زبان! هم رنجِ بی‌‌درمان تویی[8]
[چهارم]. توطئۀ زبانیِ نیروهای اعتدال‌گرا، فروعِ تدافعی و تهاجمی داشت
توطئۀ زبانیِ نیروهای اعتدال‌گرا، در دو حوزه سامان‌دهی و طراحی شده بود: حوزۀ «تدافعی» و حوزۀ «تهاجمی». اما در حوزۀ تدافعی، راهبردهای زبانی که از پی می‌آیند، در پیش گرفته شد:
[الف]. برجام، یک موفقیتِ بزرگ و بی‌نظیر بود.
[ب]. تمام تحریمها در اثرِ برجام، لغو شده است.
[ج]. می‌توان با برجام‌های دیگر، بقیۀ تحریمها را نیز لغو کرد.
[د]. مطابقِ آمار، تورم و بیکاری کاهش یافته، و رشد و سرمایه‌گذاری، افزایش.
[هـ]. بقیۀ دستاوردها و نتایجِ اقتصادیِ برجام، به تدریج و در دولتِ دوم، ظاهر خواهد شد.
[و]. باید راهی را که با یکدیگر شروع کردیم را ادامه دهیم، و از نیمۀ راه بازنگردیم.
نیروهای اعتدال‌گرا در انتخاباتِ سالِ نودودو نیز گفته بودند «باید چرخِ سانتریفیوژ بچرخد، اما چرخِ اقتصاد هم باید بچرخد». اگرچه این گفته، تأثیر زیادی بر بخش‌هایی از مردم نهاد و آنها را با خود همراه کرد، اما تنها یک مغالطۀ سیاسی و تبلیغاتی بود که به دلیلِ غلبۀ فضای هیجانی و عوام‌زده، زیرِ تیغِ کالبدشکافیِ منطقی قرار نگرفت. ما این کار را در اینجا انجام می‌دهیم:
[الف]. باید چرخِ سانتریفیوژ بچرخد، اما چرخِ اقتصاد هم باید بچرخد؛
[ب]. چرخِ اقتصاد نمی‌چرخد، به این معنی است که رشد و تولیدِ اقتصادی نداریم؛
[ج]. رشد و تولیدِ اقتصادی نداریم، چون سرمایه‌گذاریِ خارجی، متوقف شده است؛
[د]. سرمایه‌گذاریِ خارجی، متوقف شده است، چون تحریم شده‌ایم؛
[هـ]. تحریم شده‌ایم، چون چرخِ سانتریفیوژها می‌چرخد؛
[و]. چرخیدنِ چرخِ اقتصاد، به اندازۀ چرخیدنِ چرخ ِسانتریفیوژها، مهم است؛
[ز]. باید شتابِ چرخیدنِ چرخِ سانتریفیوژها را گرفت و یا آن را متوقف کرد.
و اما اشکالات این استدلال، به شرح زیر است:
[الف]. با این که ما به همۀ تعهداتِ خود عمل کردیم، و حتی از برخی خطوطِ قرمزِ خویش نیز عبور نمودیم، ولی امریکا بدعهدی کرد و تحریمها را لغو نکرد. بنابراین، تجربۀ عملی و عینی ما در طولِ چهار سالِ گذشته، تحققِ این فرضیه را نفی میکند. برجام در عمل، شکست خورده و به سندی تبدیل شده که برای ما، خسارتِ محض به دنبال داشت. از این رو، هر گونه مذاکره با امریکا، خطاست.[9]
[ب]. اگر به «بهانه‌های دیگر» تحریم شویم، که شده‌ایم، آن گاه چه باید کرد؟! یعنی ما باید برای هر یک از رفتارهای‌مان که با منافعِ نامشروعِ امریکا تعارض دارد، «تحریم» شویم و سپس به «مذاکره» بنشینیم تا با «عقب‌نشینی» و «امتیاز دادن»، از تحریم عبور کنیم؟! آیا قاعدۀ سیاسیِ آشکار در جهانِ کنونی این نیست که اگر «ضعیف» و «منفعل» باشیم، باید حرفِ زور شنیده و به مطالباتِ زیاده‌خواهانۀ امریکا تن در دهیم، اما اگر «قوی» و «مقتدر» باشیم، اصلِ تحریم را بی‌اثر و ناکارآمد کرده‌ایم؟!
[ج]. سرمایه‌گذاریِ خارجی، تنها راه ممکن نیست و با اقتصادِ مقاومتی نیز سازگار نیست. راه‌های دیگر عبارتند از: سیاست انقباضی برای جذب سرمایه‌های سرگردانِ مردم، استفاده از صندوقِ ذخیرۀ ارزی برای کمک به تولیدِ داخلی، گرفتنِ معوقاتِ بانکی از کلان‌سرمایه‌دارانِ بدعهد، کاهشِ هزینه‌های مصرفیِ دولت و ... .
راهبردهای زبانیِ نیروهای اعتدال‌گرا در حوزۀ تهاجمی، عبارت بود از:
[الف]. «بازگشت به گذشته»/ «تداومِ روندِ کنونی».
[ب]. «جنگ؛ ماجراجویی؛ ستیزه‌جویی؛ تقابل؛ دشمن‌تراشی؛ قهر با جهان»/ «صلح؛ آرامش؛ امنیت؛ تنش‌زدایی؛ آشتی با جهان».
[ج]. «تندروی؛ افراطی‌گری؛ خشونت؛ اعدام ؛ قتل عام»/ «عقلانیّت؛ اعتدال؛ محبّت؛ حقوقِ شهروندی».
[د]. «شعار؛ حرف؛ وعده»/ «عمل؛ اقدام؛ کار؛ برنامه».
[هـ]. «تفرّق؛ نزاع؛ درگیری؛ اختلافِ ملّی؛ طرد کردن»/ «وحدت؛ هم‌گرایی؛ هم‌افزایی؛ آشتیِ ملّی؛ جذب کردن».
[و]. «انحصارگرایی؛ مرزبندی؛ تنگ‌نظری؛ مطلق‌اندیشی؛ دیوار کشیدن؛ ایجاد محدودیّت؛ مداخله در زندگیِ روزمرۀ مردم؛ سرهنگ؛ قاضی»/ «تکثرگرایی؛ تحمّلِ سلایق؛ تحمّلِ مخالف؛ آزادی؛ احترام به خواستِ مردم؛ رها کردن مردم؛ حقوق‌دان؛ وکیل».
[ح]. «بی‌اخلاقی؛ دروغ‌گویی؛ فریب‌کاری؛ تخریب/ اخلاق؛ راست‌گویی؛ صداقت؛ انصاف».
[ط]. «استفادۀ ابزاری از دین و ارزشها؛ ریاکاری؛ تزویر؛ تظاهر؛ تملق؛ دورویی؛ سالوس؛ تدلیس»/ «برکنار داشتنِ دین و ارزشها از منازعاتِ سیاسی؛ خُلوص؛ بی‌آلایشی، بی‌غِشّی».
[پنجم]. «حقیقت» و «اخلاق»، قربانیِ توطئۀ زبانیِ نیروهای اعتدال‌گرا شد
انتخاباتِ نودوشش، هم دربردارندۀ «مرگِ حقیقت» بود، هم دربردارندۀ «مرگِ اخلاق»؛ چنان که نیروهای اعتدال‌گرا، هم به «حقیقت» دستبرد زدند و هم «اخلاق» را زیر پا نهادند. نیروهای اعتدال‌گرا، به منطقِ «عمل‌گرایی» معتقد هستند و بر اساس آن، برای دستیابی به «هدف«های خویش، از هر «وسیله»ای استفاده میکنند. بنابراین، برای آنها مهم نیست که چه ابزار و وسیله‌ای بهره میگیرند، بلکه مهم این است منافع و خواسته‌های‌شان فراهم شود. از این رو، نیروهای اعتدال‌گرا که در انتخاباتِ نودوشش، عرصه را بر خود تنگ دیدند و احساس کردند اگر روند اجتماعی به طورِ طبیعی پیش رود، باید دولت را به نیروهای انقلابی واگذار کنند و دوباره به حاشیه بروند، توطئه‌ای زبانی را طراحی کردند که در آن، «کذب» به جای «حقیقت»، و «بی‌اخلاقی» به جای «اخلاق» نشست. به این ترتیب، نیروهای اعتدال‌گرا، هم دربارۀ خود به مردم دروغ گفتند، و هم دربارۀ نیروهای انقلابی. اگر بر وجودِ انسان، میل و شهوتِ طلبِ قدرت، حاکم گردد، انسان از مسیرِ حقّ و اخلاق خارج خواهد شد و می‌کوشد از هر وسیله‌ای برای دستیابی به هدفهای خود بهره گیرد. برخلافِ منطقِ عمل‌گرایی، در منطقِ اسلام نمی‌توان چنین رفتارهایی را مشروع و موجه شمرد و آنها را تأیید کرد، بلکه از نظرِ هدف، دنیاطلبی و قدرت‌پرستی و جاه‌طلبی، جزء رذایل است، و استفاده از دروغ و نیرنگ و افتراء به عنوانِ وسیله و ابزارِ دستیابی به هدف‌ها، نامشروع و معصیّت است. بنابراین، رأیِ نیروهای اعتدال‌گرا، «حلال» نبود؛ چراکه مصداقِ «غِشّ» و «فریب» بود. برای به دست آوردنِ رأیِ مردم، هم «راه‌های مشروع» وجود دارد و هم «راه‌های نامشروع». کسانی که از راه‌های نامشروع بهره می‌برند، در واقع، «رأیِ نامشروع» تحصیل کرده‌اند. پس رأی نیز به دو گونۀ «رأیِ حلال» و «رأیِ حرام» تقسیم میشود. در آنجا که «حقیقت» و «اخلاق»، نادیده گرفته شود، جز این نمی‌توان گفت که «حرام‌خواریِ سیاسی» صورت گرفته است.
اگر برای برخی چندان روشن نبود، در انتخاباتِ نودوشش، به وضوح مشخص شد که چون در نیروهای اعتدال‌گرا، اثری از تقوا و خداترسی نیست، برای این که اندکی بیشتر در قدرت بمانند و بیشتر، طعمِ ریاست و برتری را بچشند، هر چه که نفسِ امّاره‌اشان طلبید، بی‌پروا بر زبان جاری کردند و در نسبت با نیروهای انقلابی، رذالت و فرومایه‌گی در پیش گرفتند. این رویّه کجا و رویّۀ یک مؤمنِ انقلابی کجا؟! نیروهای اعتدال‌گرا، سیاست‌ورزی در ایران را از هیأت و هندسۀ دینی خارج کردند و به آن هویّتِ ماکیاولیستی بخشیدند.
[ششم]. انتخابِ غیرعقلانیِ جامعه، معلولِ فقرِ شناختِ تحلیلی بود
یک سوی این داستان، به «نیروهای اعتدال‌گرا» بازمی‌گردد که جزء طبقۀ خواص و نخبگان هستند، اما در سوی دیگر، «توده‌های مردم» قرار دارند که به سادگی، بازی خوردند و به «اهرم» و «ابزار»ی برای قدرت‌طلبیِ نیروهای اعتدال‌گرا تبدیل شدند. اهمیتِ این مسأله، کمتر از مسألۀ نخست نیست؛ چه این که تا هنگامی که جامعه از نظرِ «رشدِ فکری و عقلانی» در حدّ و مرتبه‌ای نباشد که بتواند «صدق» و «کذب» و «حقّ» و «باطل» را از یکدیگر تشخیص دهد و انتخابی کند که از لحاظ منطقی، موجه باشد، این وضع ادامه خواهد داشت؛ زیرا همواره کسانی در عالَمِ سیاسی حضور دارند که از توده‌ها، استفادۀ ابزاری میکنند و آنان را می‌فریبند. پس باید معضل را از «ریشه» و «اساس»، اصلاح کرد و ریشه و اساس، چیزی جز ایجادِ تواناییِ در توده‌های مردم برای «فراتر رفتن از الفاظِ فریبنده» به واسطۀ تجزیه و تحلیل و شناختِ منطقی نیست:
برای مغزِ سخن، قشرِ حرف را بشکاف
که زلف‌ها زِ جمالِ بُتان، حجاب کند[10]
زبان برای انسان، امری اجتناب‌ناپذیر است و جهانِ اجتماعی، خواهناخواه، بدان متکی است. بنابراین، زبان را نمی‌توان کنار نهاد، همچنان که نمی‌توان تمامِ فعّالانِ عرصۀ سیاسی را از هر گونه میل به عوام‌فریبی و دغل‌کاری و سوءاستفاده تهی کرد و توقع داشت که همگان در چارچوبِ منطق و حقّ، سخن بگویند. کسانی که سودای قدرت دارند، اما با حقیقت و اخلاق بیگانه‌اند، در زیرِ زبان، پنهان می‌شوند و مطابقِ ذائقۀ عموم، «لفاظی» و «زبان‌بازی» میگویند تا کسانی از مردم را شیفته و مجذوبِ خود سازند. در اینجاست که میانِ «زبان» و «دل»، فاصله می‌اُفتد و زبان، حالِ دل را روایت نمیکند. زبان، همچون «حجاب» و «پرده»ای است که مکنوناتِ قلبیِ انسان را از دیگران، مخفی نگاه میدارد و به این واسطه، آنان را می‌فریبد:
آدمی مخفی‌ست در زیرِ زبان
این زبان، پرده‌ست بر درگاهِ جان[11]
اگر توده‌های مردم، قادر به شکافتنِ «قشرِ» سخن باشند، به «مغزِ» آن دست می‌یابند و با کنار رفتن پردۀ زبان، به روشنی می‌فهمند که «سخن»، چه نسبتی با «واقعیت» دارد.
[هفتم]. اگر نقصان‌های زبانیِ خود را علاج نکنیم، در حاشیه خواهیم ماند
نیروهای انقلابی برای این که انقلاب را از گزندِ نیروهای غیرانقلابی نجات دهند و امکانِ دستیابیِ آنها به قدرتِ سیاسی را از بین ببرند، دست‌کم باید دو کار عمده انجام دهند:
[الف]. «اصلاحِ زبان/ ادبیات/ گفتار/ حرف/ سخن». مقصود از اصلاحِ زبان این نیست که نیروهای انقلابی باید از «ارزشهای اسلامی- انقلابی»، عقب‌نشینی کنند و «ارزشهای تجدّدی» را جاگزین‌شان گردانند(به این دلیل که این ارزشها، دیگر برای جامعه، جذابیّت و زیبایی ندارند و دورۀ تاریخی‌شان به سر آمده است)، بلکه این نظر بر تغییرِ «قالب» و «پوستۀ» ادبیات و زبانِ نیروهای انقلاب دلالت دارد. جامعۀ امروز نسبت به جامعۀ دهۀ شصت و دهۀ هفتاد، دگرگون شده است و در فضای تازه‌ای قرار گرفته که اقتضائاتِ متناسب با خود را می‌طلبد. نمی‌توان پس از گذشت دهه‌ها، همچنان با نسل‌ها و نیازهای جدید، همان ادبیاتِ گذشته را تکرار کرد، بلکه باید ارزشهای اسلامی- انقلابی را به شکل‌های زبانی و گفتاریِ «روزآمد» و «گیرا»، «بازتولید» کرد تا این ارزشها، در گذشته متوقف نمانند و همچنان «جاری» و «برقرار» باشند. این کار مهمی است که اغلبِ نیروهای انقلابی از آن غفلت ورزیدند و و به آن توجه و اعتنایی نکردند، در حالی که مستقل از «نیّات» و «رفتارها»ی ما، این «زبان» است که واسطۀ مخاطبه و گفتگوی ما با جامعه است و جامعه بر اساسِ درک و برداشتی که از زبان و گفتارِ ما به دست می‌آورد، دربارۀ ما قضاوت میکند. زبانِ نیروهای انقلابی، چه زبانِ سیاسی و چه زبانِ فرهنگی و چه زبانِ اقتصادی، سخت محتاجِ «بازاندیشی» و «تجدیدنظر» است و اگر چنین نکنیم، به طور طبیعی از عرصۀ بازیِ سیاسی کنار خواهیم رفت و ناخواسته، بسترِ حرکت و رشد را برای نیروهای غیرانقلابی، فراهم خواهیم کرد:
هین سخنِ تازه بگو تا دو جهان، تازه شود
وارَهَد از حدِّ جهان، بی‌حدّ و اندازه شود[12]
علامۀ شهید، مرتضی مطهری - رضوان الله علیه - که سالها در پی تبدیل کردن «اسلام» به «ایدئولوژی» بود، چنین ضرورت و فوریتی را دریافته بود که سر از پا نمی‌شناخت و عمدۀ اهتمام و توانِ خود را مصروفِ «ابداع» و «ایجاد» و «آفرینش» در این زمینه کرده بود. مطهری معتقد بود که در چارچوبِ رویّه و سنّتِ زبانی گذشته، نمی‌توان از اسلام دفاع کرد و جامعه را نسبت به ارزشهای اسلامی، وفادار نگاه داشت؛ چون در اثرِ گستردگیِ حجمِ ارتباطات و تعاملات، جامعه از حالتِ «بسته» و «محدود» خارج گردیده و ساخته‌های فکری و فرهنگیِ مختلف به درونِ آن راه یافته‌اند و این خود، موجبِ تغییر کردنِ «ذائقه‌ها» و «انتظارات» و «نیازها» شده است. افزون بر این، مطهری می‌گفت در دورۀ پساانقلابی، نمی‌توان شعارها و ایده‌های دورۀ مبارزه و نهضت را سر دارد، بلکه هر دورۀ از حیات و حرکتِ انقلاب، محتاجِ ایجاد و ابداعِ شعارها و ایده‌های تازه و خاصی است تا جامعه، از جوش و خروش و تحرّک، بازنایستد و همچنان با شتاب و باانگیزه، به سوی هدف‌ها و مقاصدِ عالی و الهیِ خود، در حرکت باشد.[13]
[ب]. «اصلاحِ فرهنگ/ سبکِ زندگی/ نگرش‌ها/ ارزشها». کا رِ دوّم که البته بسیار «دشوارتر» و «دیریاب‌تر» و «عمیق‌تر» است، اصلاحِ فرهنگِ توده‌های مردم است. انتخاب‌های سیاسیِ مردم، متناسب با حیاتِ فرهنگی‌شان شکل می‌گیرد و از درونِ آن برمی‌خیزد. به عبارتِ دیگر، «خواسته‌های سیاسیِ» مردم، در افق و در امتدادِ «خواسته‌های فرهنگی»شان قرار دارد. پس برای ایجادِ تغییرِ در خواسته‌های سیاسیِ مردم، باید خواسته‌های فرهنگی‌شان را دگرگون کرد، و اگر چنین شود، تغییری «پایدار» و «ماندگار» ایجاد شده است که تندبادهای مشاجرات و مناقشاتِ سیاسی، نخواهد توانست آن را از پا درآورد. اگرچه این بحث نیز از اهمیتِ فراوان برخوردار است، اما مسألۀ نوشتۀ پیش رو نیست و مجالی مستقل و مفصّل می‌طلبد.
نتیجه‌گیری:
عرصۀ انتخابات، عرصۀ «تقابلِ زبان‌ها» است؛ در اینجا، «مفاهیم» و «گزاره‌ها»ی مُبدعانه و پیش‌دستانه و دلنشین، سرنوشت‌ساز و تعیین‌کننده هستند، و نه برنامه‌های تخصصی و تفصیلی که مطالعۀ آنها از حوصله و بضاعتِ توده‌های مردم خارج است. تصویری که توده‌های مردم از هر شخص و جریانِ سیاسی، در ذهنِ خود ساخته و پرداخته میکنند، حاصلِ تعدادی از مفاهیم و گزاره‌هایی است که او آنها را مطرح کرده است. پس آنچه که در کشمکش‌ها و رقابت‌های انتخاباتی، به طورِ عمده مؤثر است، زبان است. نیروهای انقلابی، همواره گفته‌های و حرف‌های گذشتۀ خود را تکرار میکنند؛ گویا «حسِ زیبایی‌شناختی» ندارند و قادر به خَلقِ «ادبیات تازه» و «گفتارِ روزآمد» نیستند، به این معنی که نمی‌توانند ارزشها را با زبانِ «جذاب» و «دل‌رُبا» و «رسا» بیان کنند. اما این نقص، نه ذاتیِ نیروهای انقلابی است، و نه آنچنان فراگیر و مسلّط. در میان نیروهای انقلابی، استعدادهای بالفعل و ناشناخته‌ای حضور دارند که میتوانند میانِ «زبانِ هنری و ادبی و فاخر و جذاب»، و «زبانِ عامه‌فهم وساده و رسا»، ترکیبِ شیرین و باطراوتی را بیافرینند و به این واسطه، منزلت و اقتدارِ نیروهای انقلابی را بازسازی و ترمیم کنند. به بیانِ دیگر، باید جامۀ «زیبایی» و «ساده‌گی» را بر قامتِ «ارزشهای اسلامی- انقلابی» پوشاند و این ارزشها را در چنین صورت و هیأتی، به جامعه عرضه کرد.
در این تجدیدنظر زبانی و گفتاری، نیروهای انقلابی باید؛
[الف]. هویّتِ «خود» و «برنامه‌ها»ی‌مان را در قالبِ زبانیِ قوی و جذاب، روایت کنیم و تصویرسازی‌های منفی و مخرّبِ نیروهای اعتدال‌گرا را از خودمان، باطل گردانیم.
[ب]. هویّتِ «دیگری» و «برنامه‌ها»یش را در قالبِ زبانیِ منطقی و افشاگر، روایت کنیم و تصویرسازی‌های مثبت و تحریف شدۀ او از خودش را باطل گردانیم.
بنابراین، باید از یک سو، حقیقتِ «خود» را بنمایانیم و از سوی دیگر، حقیقتِ «دیگری» را، و این دو باید در کنار یکدیگر دنبال شوند، نه این که بر یکی تأکید شود، اما آن دیگری به فراموشی سپرده شود. هم این تصوّر که باید تنها «خود» را به مردم معرفی کنیم و سخنانِ «اثباتی» و «ایجابی» بگوییم ناصواب است، و هم این تصوّر که باید فقط به «دیگری» حمله کنیم و سخنانِ «نفیی» و «سلبی» بگوییم، بلکه ترکیبِ مطلوب و منطقیِ ما در زمینۀ «تبیین/ توضیح/ اقناع/ بصیرت‌دهی/ گفتمان‌سازی»، باید ترکیبی متوازن از گفتارهای ایجابی و نفیی است.
در وجه «ایجابی» و آنچه که مربوط به «خود» است، باید به توده‌های مردم، و به خصوص به قشرِ خاکستری و شناور، نشان دهیم که نیروهای انقلابی این گونه‌اند:
[الف]. خداترس/ باتقوا/ معنوی/ ارزش‌گرا/ دین‌اندیش/ متدیّن/ بااخلاق؛
[ب]. مهربان/ رئوف/ با محبّت/ خاضع/ متین/ خویشتن‌دار/ نقدپذیر؛
[ج]. مردمی/ مردم‌دار/ مردم‌دوست/ با مردم/ در کنارِ مردم/ از جنسِ مردم؛
[د]. صادق/ شفاف/ رو راست؛
[هـ]. پاکدست/ فسادستیز/ عدالت‌خواه/ خوش‌سابقه/ ساده‌زیست؛
[و]. قاطع/ مصمّم/ جدّی/ باانگیزه؛
[ز]. کاری/ بانشاط/ پُر کار/ پُر تکاپو/ اهل عمل و اقدام/ فعّال/ پُر تحرّک/ در صحنه/ سخت‌کوش ؛
[ح]. بابرنامه/ مسنجم/ هدف‌دار/ صاحب‌نظر/ اندیشه‌ورز/ مطلع/ منطقی/ عاقل/ حکیم؛
[ط]. جوان‌گرا/ نواندیش/ ساختارشکن؛
و در مقابل، نیروهای اعتدال‌گرا، چنین خصوصیاتی دارند:
[الف]. ضعیف/ بی‌عُضه/ ناتوان/ بی‌عمل/ شعاری/ سست عنصر/ بی‌مایه/ کم‌بازده/ کم‌کار؛
[ب]. بی‌برنامه/ بی‌طرح/ باری به هر جهت/ روزمره‌اندیش؛
[ج]. خسته/ فرسوده/ بی‌حال/ منفی‌باف؛
[د]. تنبل/ بی‌انگیزه/ بی‌حال/ وارفته/ بی‌بازده؛
[هـ]. بی‌تحرّک/ دفترنشین/ گزارش‌خوان؛
[و]. پُرمدعا/ مغرور/ متکبّر/ خودبرتربین؛
[ز]. رفیق‌باز/ باندباز/ سیاست‌باز/ سیاسی‌کار؛
[ح]. اشرافی/ پُر هزینه/ پُر خرج/ مُسرف/ تجمّل‌گرا؛
[ط]. دلال/ تاجرمسلک/ چند شغله/ هزار میلیاردی/ نجومی‌خوار/ رانت‌خوار/ ویژه‌خوار؛
[ی]. بی‌خیال/ بی‌تفاوت/ سهل‌انگار/ بی‌دغدغه/.
نکتة دیگر این که نیروهای انقلابی باید در مقامِ چهره‌پردازیِ متفاوت از خود، پاره‌ای ملاحظات و حساسیّت‌های گفتاری - اعم از صوری و مادّی - را در نظر گیرند:
[الف]. نیروهای انقلابی به جای ادبیاتِ «رسمی/ خشک/ کتابی/ دانشگاهی/ مدرسی»، باید با مخاطب، «ساده/ صمیمی/ غیررسمی/ لطیف/ هنری/ ادیبانه/ دوستانه» سخن بگویند تا میان آنها و مخاطب، «فاصله» پدید نیاید. هر اندازه از به‌کارگیریِ این زبان، پرهیز کنیم، مخاطب بیشتر به ما، احساسِ «نزدیکی» میکند.
[ب]. علاوه بر گفته‌های «مفهومی/ نظری/ علمی/ آکادمیک/ انتزاعی»، باید «مصداقی/ عینی/ کاربردی/ انضمامی/ عملی» نیز سخن گفت تا مخاطب دریابد که ما به آنچه که در میدانِ واقع و عین می‌گذرد، اِشراف و احاطه داریم.
[ج]. باید «برنامه‌محور» سخن گفت و برنامه‌ها را نیز از یکدیگر تفکیک و متمایز کرد تا مخاطب دریابد که در نهایت، ما در پیِ انجام چه کارهایی هستیم.
[د]. باید در کنار توضیح‌ها و تبیین‌ها، یک «جمله/ عبارت/ گزاره/ قضیه» بیان کنیم که هم تمامِ مقصود و مُراد ما را در خود گنجانده باشد و آن را «یکجا/ یک‌کاسه/ روی هم رفته/ تجمیع شده/ در کلّ» به مخاطب منتقل کند، و هم از نظر «ادبی/ هنری/ زیبایی شناختی»، جذاب و گیرا باشد.
[هـ]. باید با ایمان/ باور/ جدّیّت/ اعتماد به نفس/ قاطعیّت سخن گفت، به طوری که گفتار ما نشان‌گر «ارادۀ مستحکم» و «عزمِ خلل‌ناپذیر» ما باشد، نه «تزلزل/ بی‌ثباتی/ رنگ‌پذیری/ سیّالیّت/ شناوری». مخاطب باید احساس کند که ما به گفته‌های خویش، ایمان و باور داریم و شعار نمی‌دهیم و متن‌خوانی نمی‌کنیم و چندی بعد، حرف‌های خود را پس نمی‌گیریم.
[و]. انتقاد‌های «کلّی/ غیرصریح/ ملایم/ مبهم/ میانه‌روانه/ نرم/ حدّ وسطی»، راه به جایی نخواهند بُرد.
--------------------------------------------------
منابع:
قرآن کریم.
سیدرضی، نهج‌البلاغه، ترجمۀ سیدجعفر شهیدی، تهران: علمی و فرهنگی، 1382.
طباطبائی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمة محمدباقر موسوی‌همدانی، قم: دفتر تبلیغات اسلامی حوزه، 1389.
مصباح‌یزدی، محمدتقی، پرسش‌ها و پاسخ‌ها، ج 1-5، قم: انتشارات مؤسسۀ آموزشى و پژوهشى امام خمینى(قدس سره)، 1391.
مطهری، مرتضی، آیندة انقلاب اسلامی ایران، تهران: صدرا، 1389.
عللِ گرایش به مادّیگری، تهران: صدرا، 1390.
بررسیِ اجمالیِ نهضت‌های اسلامی در صد سالۀ اخیر، تهران: صدرا، 1391.
مولوی، جلال‌الدین‌محمدبن‌محمد، مثنویِ معنوی، تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی، ۱۳۸۵.
دیوانِ کبیر؛ کلیّاتِ شمس تبریزی، تهران: مؤسسة پژوهشی حکمت و فلسفه ایران، ۱۳۸۶.
---------------------------------------------
* محقق و نویسنده. دانش‌آموختة جامعه‌شناسیِ انقلاب اسلامی.
[1] . مولوی، مثنویِ معنوی، دفترِ اول، بخش ۸۶، بیت 1597.
[2] . أنعام، ۱۱۲.
[3] . آراستنِ چیزی برای گمراه ساختن و فریب دادن.
[4] . سیدمحمدحسین طباطبایی، تفسیر المیزان، ج 7، ص 442.
[5] . محمدتقی مصباح‌یزدی، پرسش‌ها و پاسخ‌ها، ص 244.
[6] . سید رضی، نهج‌البلاغه، ترجمۀ سیدجعفر شهیدی، نامة 27.
[7] . مولوی، مثنویِ معنوی، دفتر اول، بیت 1065 و 1066.
[8] . همان، بخش ۹۰، بیت 1702.
[9] . نیرنگ‌های زبانیِ نیروهای اعتدال‌گرا دربارۀ رفع تحریمها نیز محلّ تأمّل است:
[الف]. در اثرِ برجام، همۀ تحریمهای اقتصادی، لغو خواهد شد؛
[ب]. در اثرِ برجام، همۀ تحریمهای اقتصادیِ مربوط به فعالیت‌های هسته‌ای، لغو خواهد شد؛
[ج]. تحریمها به صورتِ دفعی و یکباره، لغو خواهند شد؛
[د]. اگرچه برخی تحریمها، هنوز لغو نشده‌اند، اما به صورتِ تدریجی، لغو خواهند شد؛
[هـ]. تحریمها فقط روی کاغذ، لغو شده‌اند؛
[و]. به علّتِ عهد‌شکنیِ امریکا، به دادگاه بین‌المللی شکایت خواهیم کرد؛
[ز]. به علّتِ شعارهایی که سپاه پاسدارن بر روی موشک‌های خود می‌نویسد، هنوز برخی تحریمها لغو نشده است؛
[10] . مولوی، دیوانِ کبیر؛ کلیّاتِ شمس تبریزی، غزلِ شمارۀ ۹۲۱.
[11] . مولوی، مثنویِ معنوی، دفترِ دوم، بخش ۲۱، بیت 845.
[12] . مولوی، دیوانِ کبیر؛ کلیّاتِ شمس تبریزی، غزلِ شمارۀ ۵۴۶.
پیام رهبر انقلاب در پی حضور حماسی و باشکوه مردم در انتخابات
«خشونت طلب» چه کسانی هستند
ابراهیم رئیسی به یک نامزد پرطرفدار تبدیل شده است
زوریخر سایتونگ: ابراهیم رئیسی به یک نامزد پرطرفدار تبدیل شده است
روزنامه آلمانی زوریخر سایتونگ در گزارشی مبسوط به انتخابات ریاست‌جمهوری ایران پرداخت و نوشت: یک تندروی منصف به نام سیدابراهیم رئیسی نامزد انتخابات ایران شده است. او در آخر ماه آوریل با آغاز مبارزه انتخاباتی خود در جمع بانوانی که فریادزنان عکس او را در دست داشته و پرچم ایران را تکان می‌دادند همانند یک تندروی معمولی به نظر نمی‌آمد. او در سمت قبلی خود به عنوان مقام قضایی و حقوقی، خود را شخصی سرسخت نشان داده است.
این
گزارش می‌افزاید: سیدابراهیم رئیسی در آغاز سال گذشته چندان شناخته شده
نبود اما امروزه به عنوان یک کاندیدای تقریبا پرطرفدار محسوب میشود.
روزنامه
آلمانی با اشاره به سوابق مدیریتی رئیسی می‌نویسد: آیت‌الله خمینی او را
مأمور کرد تا مشکلات استان‌ها را حل کند و همین باعث ارتقای جایگاه رئیسی
شد. او مدتی دادستان کل کشور شد و معاون اول قوه قضائیه بود. او با انتصاب
به سرپرستی آستان‌قدس رضوی در سال 2016 بار دیگر در کانون توجه قرار گرفت.
رئیسی
در یکی از گردهمایی‌های انتخاباتی خود در آخر ماه آوریل اعلام کرد که
امروزه 30 درصد از جوانان ما بیکار هستند و میگویند نرخ بیکاری 12 درصد
است؛ آیا ما باید صبر کنیم تا بیگانگان مشکلات ما را حل کنند؟ این سؤال
رئیسی بود و در ادامه، قول یک مدیریت انقلابی را داد.
روزنامه
آلمانی می‌افزاید: روحانی نتوانست رشد و رونق اقتصادی را که وعده داده بود
محقق کند بسیاری از شرکتهای غربی هنوز هم از سرمایه‌گذاری در ایران گریزان
هستند و با انتصاب دونالد ترامپ که خود منتقد ایران است موازنه با آمریکا
دورتر از حد تصور است.
اغلب ایرانیان بهبودی در زندگی روزمره خود نمی‌بینند.
روزنامه
آلمانی این را هم نوشته که «جمیله علم‌الهدی همسر رئیسی که استاد دانشگاه
در رشته روانشناسی و علوم تربیتی است، می‌گوید وی حاضر نیست اصول اخلاقی را
زیر پا بگذارد و لگدمال کند».
منبع: کیهان
از اعتدال تا انتحار
از اعتدال تا انتحار!
جعفر بلوری
فردا دور آخر مناظره تلویزیونی 6 رقیب انتخابات ریاست جمهوری است. این مناظره بنا به دلایلی برای همه نامزدها «حیاتی» است و به دلیل همین اهمیت بالا، نامزدها قطعا نمی‌خواهند این فرصت را از دست بدهند و با دست پر به میدان خواهند آمد. دلیل اهمیت این مناظره اولا به این خاطر است که، آخرین مناظره تلویزیونی است و جایگاه مناظره‌های تلویزیونی نیز بین مردم معلوم است. ثانیا، موضوع مناظره، اقتصاد است! و اقتصاد هم، پاشنه آشیل این دولت است.
دولت گمان می‌کرد، در دو مناظره اول که در مورد فرهنگ و سیاست داخلی و خارجی بود، دست برتر را داشته باشد، اما در این حوزه‌های غیراقتصادی! هم قافیه را بطور کامل باخت. دلیل هنجارشکنی‌های این روزهای آن نامزد خاص، همین مناظره هاست.
دولت با وعده‌های اقتصادی و با بهره‌برداری از مشکلات معیشتی ماه‌های منتهی به سال 92 پیروز شد. مردم امروز منتظر آن «فتح الفتوح» هستند، منتظر نتایج اقتصادی آن «بزرگترین پیروزی دیپلماسی قرن»، منتظر «میوه برجام»، کارگران و اقشار ضعیف جامعه هنوز به 45 هزار تومان یارانه بی‌نیاز نشده اند! چرخ سانتریفیوژها نمی‌چرخد، چرخ اقتصاد بر عکس می‌چرخد. رکود، تورم، تعطیلی دومینو وار کارخانه‌ها، بیکاری کارگران، باقی ماندن تحریمها و ...
...اگر نامزد کارنامه قابل قبولی داشته باشد، به سیم آخر نمی‌زند و اگر این کارنامه بین مردم مقبول افتاده باشد نیز، صاحب کارنامه خود را به در و دیوار نمی‌کوبد. با افتخار متمرکز میشود روی داشته‌های خود نه روی تخریب داشته‌های دیگران. حمله به سپاه، ارتش، قوه قضائیه و توانمندی‌های نظامی کشورمان و اظهارات خلاف امنیت ملی... و در یک کلام، ظاهر شدن در قامت یک اپوزوسیون تمام عیار نظام یعنی، دولت دستش خالی است...
«شاید» به آن نامزد خاص این گونه مشورت داده باشند که، با این روش‌های پوپولیستی میتواند قشر خاکستری و«مردّدها» را جذب کرد اما این نامزد خاص متوجه باشد که برعکس، اینگونه قاعده بازی را به هم ریختن، موجب ریزش آراء میشود.
در هیچ کجای دنیا مردم امنیت کشورشان را به هیچ قیمتی نمی‌فروشند. تجمع معجزه گون مردم در 9 دی 88 که یک بار برای همیشه بساط فتنه را چیدند، نشان داد، حتی کسانی که نظام را هم قبول ندارند، امنیت برایشان مهم است...
اگر چه فردا روز مناظره اقتصادی است اما با توجه به اظهارات عجیب و غریب دولتی‌ها طی یکی دو روز گذشته(مثلا این جمله که اگر به رقبای من رای دهید، آنها در پیاده روها بین مرد و زن دیوار خواهند کشید!، من اینها را می‌شناسم، 28 سال است که حکم اعدام صادر میکنند و ....)می‌توان پیش بینی کرد، فردا این عده از هرچیزی، با ربط و بی‌ربط خواهند گفت الا اقتصاد!
...خروج از موضوع مناظره فردا، همان چیزی است که آنها می‌خواهند. رسیدن به قدرت ارزش حمله به ارزشها و آرمان‌های انقلاب را ندارد، ارزش گرفتن امنیت از امن‌ترین کشور دنیا را ندارد. نامزدها توجه داشته باشند ما مثل آنها نیستیم و معتقدیم، هدف وسیله را توجیه نمیکند.
...شاید برخی اطرافیان دولت، خواب تکرار فتنه 88 را می‌بینند. اما دیروز رهبر انقلاب پاسخ این عده را هم دادند. حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای با تأکید بر اینکه دشمنان در سال ۸۸ حماقت به خرج دادند و کشور باعظمت ایران را با برخی کشورهای دست چندم که قبلاً با چند ده میلیون دلار در آنها آشوب و ناامنی ایجاد کرده بودند، اشتباه گرفتند، افزودند:« نتیجه آن حماقت، برخورد با دیوار مستحکم اراده و عزم ملی مردم بود.»
این یعنی، تکرار آن حماقت از سوی اعتدالیون، تکرار همان واکنش قاطع مردمی را به دنبال خواهد داشت و تکرار آن واکنش یعنی رسیدن به نقطه بی‌بازگشت. آقای روحانی! مراقب اطرافیانتان باشید چرا که هیچ ردایی حتی ردای ریاست جمهوری ارزش افتادن در این ورطه را ندارد. با اعتدال آمدید، انتحار کجا، شما کجا؟
http://kayhan.ir/fa/news/103612